(شعر طنز) ای عزیزان پشت کنکوری

شوخی و طعن این و آن تا چند ؟
ترس و کابوس امتحان تا چند ؟


غرق بحر تفکرید که چی ؟
بی خودی غصه میخورید که چی ؟


گیرم اصلاً شما به طور مثال
کشکی، از بخت خوش، به فرض محال


زد و شایسته دخول شدید
توی کنکور هم قبول شدید


یا گرفتید با درایت و شانس
مدرک فوق دیپلم، لیسانس


گیرم این نحسی است، سعدش چی؟
اصلاً این هم گذشت، بعدش چی؟


تازه از بعد آن گرفتاری
نوبت رخوت است و بیکاری


بعد مستی، خمار باید بود
هی به دنبال کار باید بود


آنچه داروی دردمندی هاست
صفحات نیازمندی هاست


گر رضایت دهی تو آخر سر
گه شوی منشی فلان دفتر


به تو گویند : بعله، دفتر ما
هست محتاج آدمی دانا


آشنا با اتوکد و اکسل
و فری هند و آوت لوک و کورل


باید البته لطف هم بکند
چای هم، بین تایپ، دم بکند


بکشد وانگهی به خوش رویی
هفته ایی یک دوبار جارویی


این که از این، حقوق هم فعلاً
ماهیانه چهل هزار تومن!


پس بیایید و عز و جز نکنید

بی خودی هی جلز ولز نکنید